Terug van 4 dagen Lomi Lomi retraite en langzaam land ik weer. Voel wat we allemaal hebben mogen ervaren. Losmaken van alle verstrikkingen in ons lijf, alle verhalen en overtuigingen in ons hoofd. De verwarringen on-warren en onszelf voelen. Wij, Ons, Samen. Jouw eigen pad en eenieder die op jouw pad meewandelt.
Zijn we niet allemaal een reflectie van elkaar ... Je bent niet alleen en je hoeft het ook niet alleen te doen. Ook al voelt het soms wel zo. Wanneer je bij je gevoel kunt blijven, weet je dat er iets diepers ligt wat wacht op jouw toestemming. Jouw toestemming van en voor jezelf om te mogen ontladen, alles wat ons niet meer dient te laten gaan er niet meer bij te blijven. In alle veiligheid met liefdevolle soulsisters die je begeleiden op jouw pad, die jouw pad voelen en reflecteren. Liefdevolle handen, aanmoediging en respect, je uitnodigen om alles in en om je heen door je heen te laten gaan, die je laten voelen, dat je niet alleen bent. Want jij bent hen en zij zijn jou hier, we zijn tot in de diepste kern met elkaar verbonden. Jij voelt mij en ik voel jou.
Deze dagen gingen we tot het uiterste in onze emoties. Van alles kwam er voorbij van alles wat we waarnamen. Zoals we altijd al alles intens hebben waargenomen. Wanneer het ging om emoties waar we zelf nog een oordeel op hebben of waar we op dit moment moeite mee hebben om mee om te gaan. Toestaan, de reis aan te gaan ... niets anders dan mee te gaan met de flow. Niet te vluchten niet te verstarren maar vertrouwen op liefdevolle handen die er voor je zijn. Wetende dat het kan en mag van jezelf dat je niet alleen bent in dit proces.
Ook al is het niet zichtbaar, die verbinding is onbreekbaar. Meegenomen naar bepaalde periodes in ons leven waarin we zaken vast hebben gezet. Pijn, trauma, emoties. Zaken die we nog niet konden uiten, nog niet konden doorvoelen. Dingen die we buiten onszelf hebben geplaatst. De bevriezing in zijn gegaan. Daar waar we nog niet bij machte waren om het aan te gaan. En nu, nu onze basis een steviger fundament heeft gekregen, nu er ruimte is gekomen in ons systeem, is het tijd om verder te gaan. Ons hart verlangt naar ruimte en liefde. Ruimte maken, (zelf)liefde ontvangen, ik ben veilig, ik ben liefde, ik ben licht, ik ben genoeg, goed zoals ik ben.
In een wereld waar we blind en doof waren voor ons eigen hart hebben we licht toegelaten en zijn onze harten letterlijk lichter. We hadden moed en mochten van (ver)hard naar hart. Voor altijd verbonden met de harten van iedereen mag het licht in ons eigen hart steeds feller branden en zullen wij ergens op de wereld dit ook aanraken bij een ander.
Je hoeft niets te doen, niets los te laten, enkel te zijn, te zijn met wat is en het door je heen te laten gaan. Doorleef wat is, ontvang met dat deel van jou dat nooit verloren gaat en dat oordeel-loos is. Dat deel van jou dat ook het grotere geheel kan zien en voelen. Dat deel van jou dat herinneringen mee draagt in het hart en jou daarin prikkelt op bepaalde momenten. Om je zo nieuwsgierig te maken. Om je op die manier te laten onderzoeken. Maar vooral, om je de weg naar huis te laten vinden. Thuis, jouw thuis in je hart. Al vanaf zo klein dat je was een groot verlangen. Een thuis, thuis voelen in je hart. De herinnering in je hart heeft je laten landen, je laten terugkeren in jezelf, weer durven geloven in jezelf. In jouw eigen kracht, in jouw zien, in jouw horen, in jouw voelen, jouw weten, jouw hele ZIJN!
Thuiskomen in niets anders dan jouw hart. Thuiskomen is niets anders dan jouw eigen liefde en licht voelen, die liefde die je bent en altijd zal zijn. Thuiskomen is jezelf vergeven. Troosten. Omarmen. Houden van …Thuiskomen is jezelf toestaan te voelen wat je voelt. Thuiskomen is simpelweg herinneren dat je nooit ver van huis bent geweest
When you let go of fear, the truth will appear, so simple and clear!!