Rouwen en verlies dat nog geen woorden kreeg ...

Wat draag ik verborgen nog met me mee? Het gemis, waar ik nog geen woorden aan gegeven had/heb. Het verlangen naar wat geweest is en zich soms opnieuw aandient?

Hoe maak ik ruimte voor gemis, hoe verander ik pijn in zachtheid en compassie? Dit gemis wat niemand ziet, maar ik als geen ander voel, klopt het dan niet? Is mijn loslaten dan toch iets wat ik liever gehouden had? Is het wennen aan mijn eigen nieuwe versie of verlangen naar wat of hoe het was?

De scheuren in mijn hart voelen ... afscheid nemen is rauwe rouw! Ik wil wel, maar kan mezelf ook niet dwingen en komt het in golven. Soms denk ik dat het lichter wordt en ineens wankel ik, wanneer ik iets ruik, op een plek ben, een liedje hoor ...! Val ik dan terug, of is het de intense liefde die zoekt naar een vorm?

Voelen, toelaten, dat dit wat ik voel realiteit is, Zijn met wat er is! Dus ook rouwen om mijzelf, wie ik was voordat mijn leven veranderde, geen vanzelfsprekende onbevangenheid meer. Een stille pijn die nooit geuit is ... die ik niet uit kan leggen en die nooit woorden of ruimte gekregen hebben.

Rouw die maar moeilijk te plaatsen is, er is tenslotte geen rouwkaart, geen ritueel, geen écht afscheid ... maar de rouw is er wel en verdient ruimte. Waar was ik hierbij in het grotere verhaal, waar was er aandacht voor mijn verdriet, voor mijn pijn?

Kan ik mijzelf nog wel vertrouwen? Mis ik dan iets, dat er nooit écht was? Geef ik mezelf ruimte voor gemis, verlies of dat wat niet meer is? Ben ik echt zo eerlijk om te rouwen om wat was ...? Ik wil mezelf erkennen en zeggen dat het oké is dat ik dit nog voel en dat het de tijd nodig heeft die het vraagt <3

#liefleven #lightoflein

Zou je een hand in je rug willen, een sparringpartner, een luisterend oor... je bent van harte welkom om jouw pad samen met mij te lopen.

In liefde en licht!

Ik boek graag een sessie