Van rouwen in coronatijd, naar rouwen bij leven, naar rouwen in ‘gelukkig Nieuwjaar’!

Hoe dubbel kan het zijn … ‘the most wonderful time of the year…’ was de tijd dat ik langzaam het leven uit mama weg zag trekken en zij in alle liefde over is gegaan naar het licht!
Haar gevecht om meer energie te krijgen was een gestreden strijd.
Maar hoe laat ik los? Hoe kom je ooit volledig los van je moeder, de armen waarin je gewiegd werd, de armen waarin je getroost werd, de armen die je meenamen als in ‘schouders eronder en gaan’. Armen die ik de afgelopen dagen zo voorzichtig beet pakte omdat ze zo snel blauw en zo fragiel zijn. Armen die ik zachtjes warm wrijf omdat ze koud zijn.
Armen die ik energie geef omdat ze nog zo weinig energie hebben. Armen waar ik langzaam het leven uit weg zie trekken.
Armen die zo dankbaar zijn met het weinige wat ik nog voor haar kan doen!
Armen die mij zo intens kunnen knuffelen omdat ze dondersgoed beseft dat ze me zomaar voor de laatste keer geknuffeld kan hebben. Lieve mama hoe laat ik je gaan? Hoe laat ik je los?
Altijd weer ratio en gevoel, hoe krijg ik deze twee weer op één lijn? Zijn met wat er is, zijn met pijn, zijn met liefde.
In liefde laat ik je los, in liefde laat ik je gaan.
Jij de grootste bikkel die ik ken. Wat ben ik trots op te mogen zeggen dat ik jouw dochter ben!
Lieve mama, ik hou van jou! 💚✨🍃☀️

Ach Marjoleine, gecondoleerd met dit grote verlies. Wat is het dan nog snel gegaan. Ik wens jou heel veel sterkte. Ik herken alles wat je schrijft. Ivanca❤
Diep ontroerd !❤❤❤