Rouwen om de dood van mijn ouders gaat over er meer dan gemis, er is voorgoed iets verandert. Ik rouw om wat geweest is, nooit meer zal zijn. Het besef dat ik ze nooit meer kan spreken, nooit meer kan vasthouden, nooit meer iets kan vragen, nooit meer samen lachen, nooit meer vertellen over mijn opa's en oma's, over hoe zij elkaar leerden kennen, over hun reizen op de motor of hoe ik als kind vroeger was. Maar ook om wat nooit zal kunnen zijn. Dat doet echt enorm zeer. Ik denk dat iedereen die dit meemaakt, dit gevoel wel herkend?
Rouwen is de andere kant van houden van, een hele hoge prijs maar ook één die ik niet zou willen missen. Naar mijn idee ook een prijs die velen van ons desondanks bereid zijn te betalen. Eén die inherent is aan het leven zelf, er onlosmakelijk mee verbonden is.
Wat je kunt doen is, veranderen hoe je er naar kijkt. Het thema 'zijn met wat er is'!!!
Hoewel het de natuurlijke gang is dat mijn ouders in het grote plan mij voor moeten gaan in de dood, is het desondanks gewoon heel zwaar. Ik blijf, hoe volwassen en hoe oud ik ook ben in zekere zin kind. Ik was kind tot mijn ouders kwamen te overlijden.
Nu ben ik zelf de volgende generatie in onze familie die aan de beurt is. Op een diepere manier maakt het mij bewust van mijn eigen sterfelijkheid, kijk ik daarmee anders naar de tijd die ik nog voor me heb.
Hoe oud ik ook ben, zelf kinderen en kleinkinderen heb, ik ben toch wees en net wat meer alleen op de wereld dan hiervoor.
Nu de automatische piloot uit staat, alles is geregeld en de tijd daar is om echt te kunnen rouwen voelt het soms als een klap op mijn hoofd. Hoe vaak ik niet gedacht heb 'even papa of mama vragen vragen...'!
Mijn anker, mijn 'thuis'basis is weggevallen. En al liep ik de deur niet plat, het feit dat iets niet meer kan maakt het soms zwaar, kan voelen als een litteken.
Niet meer fysiek langs kunnen gaan laat me aan de andere kant wel kijken naar 'wat heb ik meegekregen van mijn ouders', dat ik wil koesteren? 'Wat heb ik gemist, wat zij me nog niet konden geven'? Maar ook 'wat heb ik meegekregen wat ik achter me wil laten'?
Vandaag is het exact twee jaar geleden dat papa overgegaan is en ruim vier maanden dat mama overgegaan is. De eerste twee verjaardagen van papa zijn al geweest en volgende week 11 mei is de eerste verjaardag van mama. Hun trouwdag op 20 mei waar we vorig jaar nog met mama op het strand zijn geweest, is dit jaar voor het eerst dat zij er beiden niet meer zijn! Het is niet meer dan een herinnering, ze zijn fysiek niet meer hier en komen nooit meer terug.
Dit besef voelt hard maar is tevens mijn 'werkelijkheid'! Zijn met wat er is in het hier en nu!
Heelt tijd alle wonden? Dat denk ik niet, het gemis blijft! Scherpe randen worden minder, wanneer ik mezelf toesta om te rouwen. Wil ook niet te streng zijn voor mezelf. Er staat geen tijd voor, rouw komt en gaat. De ene keer word ik overspoelt en de andere keer is het als een kabbelend stroompje op de achtergrond aanwezig.
Ik gun mezelf de tijd die ik nodig heb en ben lief en compassievol naar mezelf, laat de gedachten los 'zo zou het moeten zijn'! Zijn met wat er is, in het hier en NU!!!
