Wat is dan rouwen? Is rouwen voor de een 't zelfde als de ander? Uiteraard niet en toch zitten er veel raakvlakken in. Waar geef je jezelf ruimte in als in te mogen voelen wat er is? Welke realiteit leef je in? Speelt je ego hier een rol in, mag ik voelen wat ik voel en als ik toon wat ik voel, vind ik of mijn omgeving daar dan wat van ...?
Zelf zit ik midden in dit proces en merk dat ik het maar lastig vind om volledig toe te laten. Mijn ratio zit me dagelijks in de weg in te mogen voelen hoe het met mij gaat?
Maar mijn ratio houd me ook dagelijks aan het werk. Laat me 'normaal' functioneren en wat dan 'normaal' is ... wil ik graag later nog eens een blog aan wijden.
Zijn wij niet allemaal opgevoed met 'kop op, straks wordt alles beter'. Het is beter zo, er is hem een hoop leed bespaard gebleven etc. etc. etc.
En toch al deze ratio is waar, al deze bemoedigende woorden zijn waar, maar helpen niet! Mijn verdriet, mijn leed, mijn onmacht mag gezien, gehoord, gevoeld en ervaren worden. Het heeft zijn 'eigen' tijd en ruimte nodig. Er is geen handleiding voor, er is geen tijdsbestek voor en is ook niemand anders die dit voor jou kan doen. Delen met familie, vrienden, kennissen en collega's. Praten over jouw gevoelens, tijd een ruimte geven aan jouw gevoelens en ervaringen. En hoe beperkt zijn we op dit moment waar pak je jouw eigen tijd en ruimte. Welke aandacht besteden we aan delen ... delen in corona tijd!
Zo waar, zo herkenbaar. Mooi geschreven lieve Leine🙏💋❤
Wat bijzonder lieverd.