Mijn steen en ik!

Vanochtend lekker even een wandeling gemaakt. Even de wind langs m'n hoofd en buiten zijn. Een behoefte waar ik gehoor aan gaf.

Onderweg richting Groenzoom besloot ik het eerste tunneltje links te nemen en linksom terug naar huis. Is een wandelingetje van iets meer dan een uurtje of misschien iets minder, maar gewoon lekker!

De gedachte kwam op, misschien zie ik wel iets moois om onderweg om mee te nemen, een veer of iets anders ...

En hoe mooi dat anders was, het bleek een steen te zijn. Ik was het tunneltje onderdoor, linksaf, en daar lag 'ie, in 't gras!

Mooi, rond, afgevlakt, en met een stuk er af. Ik denk toch al snel een kilootje of drie, best nog wel een gewicht, voor als je begint aan je wandeling.

Ik vond 'm mooi en wilde 'm eigenlijk meenemen. Maar hee, wie is er nou zo gek om een steen van 3 kilo in z'n hand(en) mee te nemen?

De voors en de tegens wisselde zich af in mijn hoofd. Ik besloot de steen op te pakken en onderweg te besluiten wat er mee te doen.

Pff best een gewicht zo in één hand, hij is ook best groot om in één hand te houden. Ik voelde al snel m'n onderarm, omdat ik constant met m’n hand als een kommetje liep. De ene keer links de andere keer rechts. Dan weer met twee handen en ondertussen merkte ik dat ik een hele conversatie aan 't houden was met mijn mooie steen.

Pff je bent zwaar, waarom neem ik je eigenlijk mee? Zal ik je neerleggen en alles wat ik niet meer nodig heb in je stoppen? Dan laat ik het hier achter en heb ik er geen last meer van. Maar is dat zo?

Ik hou de steen in mijn hand en word afgeleid door een beeld aan de rechterkant!

Een jongeman staat op z'n slippers met sokken, korte broek en een hele dikke winterjas buiten te roken, te wippen van z'n linker op z'n rechtervoet, schouders naast z'n oren en telefoon in z'n hand.

Ik hoor mezelf denken 'ooh wat zielig' en hou m'n steen nog wat steviger vast.

Ik vervolg mijn weg en bedenk me dat de steen ook iets anders vertegenwoordigt voor me.

Dragen van en voor een ander, ook wanneer het lastig of zwaar wordt.

Hoe lang zijn we bereid of ben ik bereid dat te doen?

Ik hou de steen maar eens met twee handen vast en voel wat het met me doet.

Ondertussen ben ik aardig op weg en neem de tijd om om me heen te kijken.

Er ligt een witte veer in 't water. Alsof die zegt we zijn er voor je. Veren zijn voor mij altijd een teken van mijn helpers.

Ik lach er naar en hoor mezelf hardop zeggen; 'hai, ik heb jullie gezien en ben dankbaar dat jullie er altijd voor me zijn'!

Ik loop zo een tijdje door en merk dat de steen helemaal niet zwaar is en ook niet op de voorgrond.

Alsof de duvel er mee speelt, zie ik weer iemand buiten, zittend voor z'n deur. Een jongeman, in dezelfde uitrusting, slippers, korte broek, etc., hoestend en proestend met telefoon in z'n hand en een joint. De geur vind ik nog steeds heel erg smerig.

En ik merk dat ik mijn steen nog 's steviger beetpak en ik een ferm besluit neem. De steen neem ik mee tot aan mijn voordeur, hoe zwaar, onhandig, vies hij ook is.