Een prachtige dag, strakblauwe hemel en een rustige zee. Een moment om terug te keren naar waar jij zo van hield. De zee, de marine, de boten, de schepen en alles wat met varen te maken had.
Een herinnering van mij, toen wij in 1973 net aan de Vliet woonden en er nog boten naar de haven achter ons gingen om te laden of te lossen. Alles stond te stuiteren en te trillen als de motoren aan gingen om de korte draai te maken ... maar jij vond het prachtig en stond op je gemak te genieten voor het raam :-)
Nu stond je prominent op tafel. Klaar om uitgestrooid te worden, klaar om de allerlaatste keer afscheid van te nemen. Na dit is er immers niets meer fysiek van je over behalve de zilverwitte haren van jou in een medaillon om mijn nek.
Onze allerlaatste woorden hardop uitgesproken aan jou ... en dan is het moment daar, samen met mama en Miek keer ik de doos om en val je in het water. Een lange witte streep verschijnt op het water, we gooien witte rozen blaadjes achter je aan, als laatste gooien we drie bosjes lavendel in het water, die op de een of andere manier bij elkaar blijven liggen. We varen drie keer om je heen en de schipper toetert drie keer ... een enorme emotie overvalt me en de tranen zijn niet te stoppen.
Ik ben niet verdrietig maar een enorme emotie komt over me heen, loslaten!
Loslaten van wat niet meer is, loslaten van niet meer komt, loslaten van wat nooit meer zal zijn.
DAG LIEVE PAP
Zo mooi Lein!💋❤🙏
Wat een prachtig eerbetoon ♥️
wat mooi lieverd,mooi verwoord.